Είναι πιά γενική παραδοχή από όλους όσους έχουν ζήσει την μεταπολίτευση, ότι ζούμε καταστάσεις που ποτέ δεν πιστεύαμε ότι θα ζήσουμε.
Η οικονομία μας διαλύθηκε, η κρατική μηχανή σάπισε, η εθνική μας κυριαρχία παραδόθηκε σε ξένους και αυτοί στους οποίους παραδόθηκε , οι ΕυρωΑμερικανοί, παραπαίουν και αυτοί οικονομικά...
Η κοινωνία διαβρώθηκε και διαβρώνεται πληθυσμιακά και πολιτισμικά με αντάλλαγμα το χρήμα, του οποίου όμως η ροή παύθηκε και αυτή γιά άγνωστο πλην μεγάλο χρόνο.
Από τους έξι θεσμούς τις κοινωνίας τους οποίους ονόμασε ο Μαρξ, συγκεκριμένα, οικονομία, νόμο, πολιτική, οικογένεια, θρησκεία και παιδεία μόνον η οικογένεια παραμένει σχετικά ισχυρή , με αποτέλεσμα την ανομία όπως την ονόμασε ο Ε. Durkheim. Την κατάσταση, δηλαδή, κατά την οποία κάποιος από τους έξι θεσμούς καταρρέει ξαφνικά, το άτομο χάνει αυτό που τον δένει με την κοινωνία και αυτοκτονεί. Αποτέλεσμα η αύξηση των αυτοκτονιών στην Ελλάδα κατά 40%, νούμερο εξωφρενικό. Βρισκόμαστε λοιπόν σε μιά ανομική κοινωνική κατάσταση που σημαίνει ότι η κοινωνία μας διαλύεται και αυτό τα μέλη της δεν το αντέχουν. Προτιμούν να μην ζουν πιά.
Δεν έχουμε μεγάλη διαφορά από τους τους ιθαγενείς που εξαγοράστηκαν με χάντρες και ξαφνικά βρέθηκαν να χάνουν ότι είχε νόημα γιά την ύπαρξή τους. Έτσι ακριβώς την πατήσαμε.
ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΒΙΑ
Κράτος θα πει κάτι που το σέβομαι γιά το κύρος του, την δύναμή του και την δικαιοσύνη του, και που ισχύει για όλους. Βία θα πει ξύλο , εξαναγκασμός διά της φυσικής δύναμης ή διά τής απειλής αυτής.
Έννομη βία (εφόσον οι νόμοι γίνονται από τους πολίτες) ίσον δημοκρατία. Παράνομη βία ίσον φασισμός ή έγκλημα.
Η βία έχει δύο δρόμους που μπορεί να φτάσει στον πολίτη. Εσωτερικά, όταν κάποιος άλλος δίπλα του τού επιτίθεται βίαια, και εξωτερικά όταν ένα άλλο κράτος σύσωμο επιτίθεται στο κράτος του.
Στην σύγχρονη Ευρωπαϊκή και όχι μόνον κοινωνία, το δικαίωμα προστασίας των πολιτών από την βία, έχει περάσει στο κράτος. Το κράτος όντας πιό οργανωμένο και ογκώδες μπορεί πολύ εύκολα να επιβληθεί σε όποιον είναι βίαιος.
Επίσης, και αυτό είναι εξαιρετικά ουσιώδες, η καταστολή της βίας με βία δεν φτάνει. Το κράτος, διά μέσου της αποστολής που έχει αναλάβει γιά την εξάλειψη της βίας, έχει υποχρέωση να βρει και να καταπολεμήσει τα αίτια που την γεννούν. Αίτια που είναι ψυχοκοινωνικής φύσης και συνδέονται άμεσα με την παθολογία του ατόμου και την οικονομία της κοινωνίας. Εάν δεν το κάνει διαιωνίζει την βία υπογείως. Το Ελληνικό κράτος δεν το κάνει.
Γιά να βεβαιωθεί το κράτος ότι πράττει σωστά, έχει θεσπίσει μιά σειρά από διαδικασίες και διατάξεις που λέγονται νόμοι και βάσει των οποίων ασκεί ή όχι βία.
Αυτό συνεπάγεται μιά βασική αρχή : την αρχή της εμπιστοσύνης. Ότι δηλαδή οι πολίτες, έχοντας εκχωρήσει το δικαίωμά τους για άσκηση βίας στο κράτος, το εμπιστεύονται ότι θα κρίνει σωστά πότε και πώς θα χρησιμοποιήσει βία.
Αυτό έχει χαθεί στην σύγχρονη Ελλάδα και είναι εξαιρετικά επικίνδυνο γιατί όλο και πιό πολλοί ασκούν εγκληματική ή φασιστική βία ή αυτοδικούν. Γιά να ανακτηθεί, ένας τρόπος υπάρχει. Εφαρμογή του νόμου προς όλους ανεξαιρέτως άμεσα και κατάργηση κάθε είδους ασυλίας ή παράλογου νόμου.
Όταν όμως φθάνουμε στις διακρατικές σχέσεις τα πράγματα γίνονται ακόμα πιό ανήθικα και βίαια. Εκεί το δίκαιο του ισχυροτέρου είναι ακόμα πιό έντονο. Και, κακά τα ψέματα, το μόνο που μετράει είναι πόσο ισχυρός είναι ο στρατός σου.
Ψευδαισθήσεις ότι θα μας βοηθήσουν, ότι θα μας προστατεύσουν και ότι θα μας φερθούν με δικαιοσύνη είναι για γέλια. Αν δεν ανασυντάξουμε την δυνατότητα άσκησης βίας σε όσους μας απειλούν με βία, είμαστε χαμένοι. Ευρώπη, Αμερική, Ρωσία, Τουρκία, χρήμα, καλό, κακό, όλα είναι υπό αμφισβήτηση. Το μόνο που μετράει είναι ποιός είναι πιό αποφασισμένος.
Έχουμε ξοδέψει τόνους λεφτά για τις ένοπλες δυνάμεις. Είναι καιρός να βγάλουν τα λεφτά τους και να δείξουν ότι η Ελλάδα φυλάσσεται. Σε λίγο, που δεν θα μπορούν να κινηθούν από έλλειψη ρευστού, θα είναι άχρηστες και η χώρα μας θα είναι έρμαιο των πολλών, ποικιλόμορφων και επικίνδυνων εχθρών της.
Συμπέρασμα : το Ελληνικό κράτος είναι τετραπλά βίαιο προς τους πολίτες του
1. Δεν καταστέλλει την βία που δέχονται οι πολίτες του εσωτερικά.
2. Δεν καταστέλλει την βία που δέχονται οι πολίτες του εξωτερικά.
3. Επιβάλλει διά της βίας αντισυνταγματικούς νόμους, δηλαδή παρανομίες.
4. Δεν βρίσκει και δεν καταπολεμά τα αίτια που γεννούν την βία στην Ελληνική κοινωνία.
Ο Έλληνας πολίτης συχνά κακοποιείται βάναυσα. Ζει σε ένα, συχνά, φασιστικό κράτος.
Η ΕΥΘΥΝΗ
Εδώ προκύπτει και το θέμα της ευθύνης που έχει ο καθένας. Μιλάμε γιά την υπαρξιακή ευθύνη η οποια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια της ελευθερίας. Ο καθένας είναι υπεύθυνος γιά αυτό που ζεί και δεν μπορεί να ζητάει εύθύνες από άλλους, εκτός αν έχει πέσει θύμα βίας΄και πάλι όμως φέρει την ευθύνη του στο να ορθοποδήσει και να προσαρμοστει στην νέα κατάσταση. Και υπάρχει αρκετό ποσοστό βίας στα πεπραγμένα του Ελληνικού κράτους. Και οι πιό πολλοί αποσιωπούν αυτήν την κακοποίηση που δέχονται. Έτσι, ο καθένας συνεισφέρει έστω και λίγο στο γενικό χάλι.
Αντ’αυτού όμως, ζητάμε τις ευθύνες από τους πολιτικούς. Και το χειρότερο!; περιμένουμε από αυτούς να μας βγάλουν από τα σκατά. Φυσικά και οι πολιτικοί έχουν ευθύνες, νομικής και ηθικής φύσης όμως. Και εμείς είμαστε υπεύθυνοι για να τους τις αποδώσουμε. Το κάνουμε ; όχι. Όχι μόνο δεν το κάνουμε αλλά είμαστε έτοιμοι άκουσον, άκουσον(!) να τους ξαναψηφίσουμε !
Αντί λοιπόν ο καθένας να αναλάβει την ευθύνη του γιά αλλαγή, την φορτώνει στον άλλον.
Η ΗΓΕΣΙΑ
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρειάζεται μια ηγετική ομάδα σε κάθε κοινωνία γιά να λειτουργήσει. Τί χαρακτηριστικά όμως θα έχει αυτή, και με τι τρόπο θα εφαρμόζει την δυναμή της στους πολίτες ;
Σύμφωνα με τον «νόμο της σιδηράς ολιγαρχίας» και τον νόμο της «άρχουσας μετριότητας» η άρχουσα ελίτ αποτελείται πάντα από λίγα άτομα και τείνει προς την μετριότητα και όχι την αριστεία. Κι αυτό γιατί έτσι λειτουργεί η ανθρώπινη φύση και η φύση γενικότερα. Άσχετα λοιπόν με το πόσοι είναι οι πολίτες, οι κυβερνήτες είναι λίγοι. Και εκλέγονται ή τοποθετούνται ή νομιμοποιούνται βάσει του πόσο είναι αρεστοί και όχι βάσει του τι αξίζουν.
Ο κάθε πολίτης, λοιπόν, θέλει να δει κάτι από τον εαυτό του, να ταυτιστεί όπως λέμε με τον κυβερνήτη γιά να του αρέσει. Και η μεγάλη μάζα των πολιτών είναι κοντά στον μέσο όρο.
Η ΛΥΣΗ
Το μεγάλο ερώτημα που πλανάται παντού είναι «τι κάνουμε;». Πώς μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση; Τι λύσεις υπάρχουν;
Θεωρητικά υπάρχουν πολλές λύσεις που πρακτικά συνοψίζονται σε μία : ενοποίηση και επίθεση.
Αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα υπάρχει η εξής κατάσταση : οι κάθε είδους ξένοι επιτίθενται στην κυβέρνηση ή απευθείας στους πολίτες. Η κυβέρνηση επιτίθεται στους πολίτες. Με την σειρά τους οι πολίτες επιτίθενται στην κυβέρνηση ή ο ένας εναντίον του άλλου. Το αποτέλεσμα είναι όλη η επιθετική ενέργειά μας να διοχετεύεται μέσα στην χώρα μεταβάλοντάς την σε χάος. Αυτό το βλέπουν οι του εξωτερικού και επιτίθενται ακόμα πιό σφοδρά.
Είναι λοιπόν ανάγκη πάσα να σταματήσουν οι αλληλοεπιθέσεις μεταξύ μας και να γίνουμε ένα σώμα.
ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ
Πρώτον και κύριον είναι το τεράστιο παραμύθι της αριστεράς και της δεξιάς. Ένα παραμύθι που μας κράτησε χωρισμένους και μας βύθισε στο σκοτάδι. Φανταστείτε ένα σώμα που η αριστερή του πλευρά βρίσκεται συνεχώς σε διαφωνία με την δεξιά και το κέντρο. Πόσο θα υποφέρει ! πόσες δυσκολίες θα βρεί μπροστά του! Πόσο δύσκολα γίνονται και τα πιό απλά πράγματα !
Δεν υπάρχει καμιά αριστερά και καμιά δεξιά. Είναι εφευρέσεις της προπαγάνδας γιά να μας κρατά χωρισμένους και να κυβερνάει η άρχουσα τάξη της Ελλάδας η οποία είναι μιά συνέχεια της φεουδαρχικής δομής της προεπαναστατικής Ελληνικής κοινωνίας.
Τα άλλα όλα είναι κόλπα των πολιτικάντηδων για να παίρνουν ψήφους. Και μη μου πείτε ότι η λεγόμενη αριστερά ( ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, κλπ. ) ειναι αμέτοχη της κρίσης. Αποτελούν τμήμα του (μίκρο)πολιτικού συστήματος, τα μέλη της έχουν θησαυρίσει από τους μισθούς, τις ψευτοσυντάξεις και τα συνδικάτα , ενώ οι ίδιοι τρέφουν τον ναρκισσισμό τους, όπως ακριβώς και οι κυβερνώντες. Και είναι βαθιά συντηρητικοί. Θέλουν να διαιωνίζεται η κατάσταση γιά να επωφελούνται. Όλοι αποτελούν κομμάτια του ίδιου συστήματος.
Εάν λοιπόν θέλουμε κάποια κυβέρνηση που θα αλλάξει τα πράγματα ξεχάστε την αριστερά και την δεξιά και το κέντρο και την ακροδεξιά και την ακροαριστερά. Τίποτε από αυτά δεν μας σώζει γιατί αν ήταν θα μας είχε ήδη σώσει. Αυτοί μας κατέστρεψαν. Χρειαζόμαστε άλλο πράγμα.
Εδώ προκύπτει και το θέμα της ευθύνης που έχει ο καθένας. Μιλάμε γιά την υπαρξιακή ευθύνη η οποια είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την έννοια της ελευθερίας. Ο καθένας είναι υπεύθυνος γιά αυτό που ζεί και δεν μπορεί να ζητάει εύθύνες από άλλους, εκτός αν έχει πέσει θύμα βίας΄και πάλι όμως φέρει την ευθύνη του στο να ορθοποδήσει και να προσαρμοστει στην νέα κατάσταση. Και υπάρχει αρκετό ποσοστό βίας στα πεπραγμένα του Ελληνικού κράτους. Και οι πιό πολλοί αποσιωπούν αυτήν την κακοποίηση που δέχονται. Έτσι, ο καθένας συνεισφέρει έστω και λίγο στο γενικό χάλι.
Αντ’αυτού όμως, ζητάμε τις ευθύνες από τους πολιτικούς. Και το χειρότερο!; περιμένουμε από αυτούς να μας βγάλουν από τα σκατά. Φυσικά και οι πολιτικοί έχουν ευθύνες, νομικής και ηθικής φύσης όμως. Και εμείς είμαστε υπεύθυνοι για να τους τις αποδώσουμε. Το κάνουμε ; όχι. Όχι μόνο δεν το κάνουμε αλλά είμαστε έτοιμοι άκουσον, άκουσον(!) να τους ξαναψηφίσουμε !
Αντί λοιπόν ο καθένας να αναλάβει την ευθύνη του γιά αλλαγή, την φορτώνει στον άλλον.
Η ΗΓΕΣΙΑ
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι χρειάζεται μια ηγετική ομάδα σε κάθε κοινωνία γιά να λειτουργήσει. Τί χαρακτηριστικά όμως θα έχει αυτή, και με τι τρόπο θα εφαρμόζει την δυναμή της στους πολίτες ;
Σύμφωνα με τον «νόμο της σιδηράς ολιγαρχίας» και τον νόμο της «άρχουσας μετριότητας» η άρχουσα ελίτ αποτελείται πάντα από λίγα άτομα και τείνει προς την μετριότητα και όχι την αριστεία. Κι αυτό γιατί έτσι λειτουργεί η ανθρώπινη φύση και η φύση γενικότερα. Άσχετα λοιπόν με το πόσοι είναι οι πολίτες, οι κυβερνήτες είναι λίγοι. Και εκλέγονται ή τοποθετούνται ή νομιμοποιούνται βάσει του πόσο είναι αρεστοί και όχι βάσει του τι αξίζουν.
Ο κάθε πολίτης, λοιπόν, θέλει να δει κάτι από τον εαυτό του, να ταυτιστεί όπως λέμε με τον κυβερνήτη γιά να του αρέσει. Και η μεγάλη μάζα των πολιτών είναι κοντά στον μέσο όρο.
Η ΛΥΣΗ
Το μεγάλο ερώτημα που πλανάται παντού είναι «τι κάνουμε;». Πώς μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση; Τι λύσεις υπάρχουν;
Θεωρητικά υπάρχουν πολλές λύσεις που πρακτικά συνοψίζονται σε μία : ενοποίηση και επίθεση.
Αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα υπάρχει η εξής κατάσταση : οι κάθε είδους ξένοι επιτίθενται στην κυβέρνηση ή απευθείας στους πολίτες. Η κυβέρνηση επιτίθεται στους πολίτες. Με την σειρά τους οι πολίτες επιτίθενται στην κυβέρνηση ή ο ένας εναντίον του άλλου. Το αποτέλεσμα είναι όλη η επιθετική ενέργειά μας να διοχετεύεται μέσα στην χώρα μεταβάλοντάς την σε χάος. Αυτό το βλέπουν οι του εξωτερικού και επιτίθενται ακόμα πιό σφοδρά.
Είναι λοιπόν ανάγκη πάσα να σταματήσουν οι αλληλοεπιθέσεις μεταξύ μας και να γίνουμε ένα σώμα.
ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ
Πρώτον και κύριον είναι το τεράστιο παραμύθι της αριστεράς και της δεξιάς. Ένα παραμύθι που μας κράτησε χωρισμένους και μας βύθισε στο σκοτάδι. Φανταστείτε ένα σώμα που η αριστερή του πλευρά βρίσκεται συνεχώς σε διαφωνία με την δεξιά και το κέντρο. Πόσο θα υποφέρει ! πόσες δυσκολίες θα βρεί μπροστά του! Πόσο δύσκολα γίνονται και τα πιό απλά πράγματα !
Δεν υπάρχει καμιά αριστερά και καμιά δεξιά. Είναι εφευρέσεις της προπαγάνδας γιά να μας κρατά χωρισμένους και να κυβερνάει η άρχουσα τάξη της Ελλάδας η οποία είναι μιά συνέχεια της φεουδαρχικής δομής της προεπαναστατικής Ελληνικής κοινωνίας.
Τα άλλα όλα είναι κόλπα των πολιτικάντηδων για να παίρνουν ψήφους. Και μη μου πείτε ότι η λεγόμενη αριστερά ( ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, κλπ. ) ειναι αμέτοχη της κρίσης. Αποτελούν τμήμα του (μίκρο)πολιτικού συστήματος, τα μέλη της έχουν θησαυρίσει από τους μισθούς, τις ψευτοσυντάξεις και τα συνδικάτα , ενώ οι ίδιοι τρέφουν τον ναρκισσισμό τους, όπως ακριβώς και οι κυβερνώντες. Και είναι βαθιά συντηρητικοί. Θέλουν να διαιωνίζεται η κατάσταση γιά να επωφελούνται. Όλοι αποτελούν κομμάτια του ίδιου συστήματος.
Εάν λοιπόν θέλουμε κάποια κυβέρνηση που θα αλλάξει τα πράγματα ξεχάστε την αριστερά και την δεξιά και το κέντρο και την ακροδεξιά και την ακροαριστερά. Τίποτε από αυτά δεν μας σώζει γιατί αν ήταν θα μας είχε ήδη σώσει. Αυτοί μας κατέστρεψαν. Χρειαζόμαστε άλλο πράγμα.
ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ
Πάμε λίγο να αναλύσουμε περεταίρω πώς φθάσαμε ως εδώ.
Από την στιγμή της εισόδου μας στο Ευρώ άρχισε το εξής φαινόμενο : οι πολίτες ευχαριστημένοι με την ροή φθηνού ρευστού από τις τράπεζες, έπαψαν να νοιάζονται και τόσο πολύ για την συνολική πορεία της χώρας. Βυθισμένοι στην προσωπική τους ευδαιμονία, ζαλισμένοι από τον εντεινόμενο καταναλωτισμό και βγάζοντας τα απωθημένα της πολύχρονης φτώχειας και ανέχειας ρίχτηκαν στο πάρτυ, αφήνοντας τους κυβερνήτες ανεξέλεκτους. Εκείνοι, έχοντας μάθει καλά το μάθημά τους, τους κοίμιζαν δίνοντας τους κάνα δυό, ενώ οι ίδιοι έβγαζαν εκατό και βάλε.
Ο νόμος και τα δικαστήρια έγιναν ένα καθυστερημένο σουρωτήρι και όλες οι εξουσίες συγχωνεύθηκαν σε μία : την εκτελεστική. Όπως ακριβώς τα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου ήταν και παραμένουν στημένα και ουδείς τιμωρείται και ουδέν αλλάζει, έτσι ακριβώς και οι πολιτικοί έχουν στήσει ένα πολιτικό σκηνικό το οποίο είναι για τα μάτια του κόσμου και ουδείς τιμωρείται και ουδέν αλλάζει. Το κράτος είναι βιτρίνα του παρακράτους.
Ακόμα χειρότερα το ίδιο ισχύει παγκοσμίως : οι μεγάλοι παγκόσμιοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι, οι βιομηχανίες όπλων και οι εταιρείες πετρελαίου, έχουν φτιάξει ένα παιχνίδι το οποίο είναι (καρα)στημένο και ουδείς τιμωρείται και ουδέν αλλάζει (παρότι ξεσκεπάστηκε η απάτη το 2008). Μέσω αυτού του παιχνιδιού ρουφάν όλα τα χρήματα παγκοσμίως.
Καταλαβαίνετε με τι εχθρούς έχουμε να κάνουμε.
Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η αποκάλυψη του πρώην πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή ότι μόλις έδειξε να εναντιώνεται στις βουλές, προφανώς των Αμερικανών, έγινε στόχος δολοφονίας. Και αυτός τί έκανε ; Φοβήθηκε, έκανε μώκο και ό,τι ήταν δυνατό για να παραδώσει το ταχύτερο την εξουσία στο Γ. Παπανδρέου, πειθήνιο όργανο των διεθνών στοιχηματζήδων και άνθρωπό που ποτέ δεν θα έλεγε «όχι» στην μαμά του, πόσο μάλλον στα πανίσχυρα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων. Το πιό καλό πιόνι στην σκακιέρα. Με άλλα λόγια ο Κ. Καραμανλής φέρθηκε σαν τον μέσο άνθρωπο.
Γιά να το δούμε λίγο αντίστροφα : εάν ο Καραμανλής έβγαινε και έλεγε στον λαό την αλήθεια και επίσης ότι δεν τον νοιάζει αν θα τον δολοφονήσουν αλλά το συμφέρον της πατρίδας, δεν θα γινόταν ο πιό ένδοξος πρωθυπουργός της Ελλάδας ; Δεν θα είχε από πίσω του όλον τον λαό ; Και δεν θα νομιμοποιείτο να κάνει ακόμα περισσότερα γιά τα εθνικά συμφέροντα ισχυροποιώντας την χώρα ;
Ας το δούμε και αλλιώς. Αν αύριο έβγαινε μιά κυβέρνηση που δεν είχε καμμιά σχέση με τι προϋπάρχουσες και ο πρωθυπουργός της ξεκινούσε να κάνει όλες εκείνες τις μεταρυθμίσεις που υποσχέθηκε στον λαό ΄και ξαφνικά ο πρόεδρος (ένας σοφός, ας πούμε, άνθρωπος) μαθαίνει ότι πρόκειται να τον δολοφονήσουν. Τότε, τα κάνει πάνω του και προσπαθεί απλώς να επιβιώσει. Τι κάναμε ; πάλι μας έχουν στο χέρι. Δεν άλλαξε τίποτα.
Αυτό μας δίνει την απάντηση γιά το τί είδους ηγέτες χρειαζόμαστε.
Χρειαζόμαστε ηγέτες που, έξυπνα, θα είναι έτοιμοι να επιτεθούν. Θα είναι έτοιμοι να οδηγήσουν τους πολίτες και τις δομές του κράτους εναντίον των εχθρών. Που θα ελαχιστοποιήσουν την βία εσωτερικά της χώρας και θα διοχετεύσουν όλη την επιθετικότητα που ασκούμε ο ένας στον άλλον προς τα έξω, σε αυτούς που μας απειλούν : αυτούς που θέλουν να μας πάρουν από τον ορυκτό πλούτο μέχρι τις παραλίες, από ολόκληρα κομάτια της χώρας μέχρι τα λεφτά που θα βγάλουν τα τρισέγγονα μας, αυτούς που θέλουν να μας κάνουν σκλάβους και μετανάστες μέσα στην ίδια μας την χώρα, που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε ξένο κράτος γιά τους Έλληνες.
Ακολούθως, χρειαζόμαστε ηγέτες που, παρότι έξυπνοι, δεν θα τους νοιάζει η ζωή τους. Ηγέτες οι οποίοι θα αντιταχθούν σε όλο αυτό το σικέ παιχνίδι με οργάνωση και σύστημα, έτοιμοι να πεθάνουν και να αντικατασταθούν από άλλον ο οποίος είναι και αυτός έτοιμος να πεθάνει.
Και γιά να βρούμε τέτοιους ηγέτες χρειάζεται και μείς να είμαστε ανάλογοι. Χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να χτυπιόμαστε μεταξύ μας και να συγκροτήσουμε μιά δύναμη επιθετική προς τα έξω και προς τους πραγματικούς εχθρούς μας, τέτοια που να μας φοβούνται. Και σίγουρα, αν όχι να πεθάνουμε, χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι να κοπιάσουμε και να διακινδυνεύσουμε. Δεν έχει μόνο ομορφιά η καλοπέραση αλλά και η μάχη. Και χωρίς μάχη δεν έχει καλοπέραση. Και μάχη δεν είναι να φωνάζουμε στους δρόμους. Μάχη είναι να πάρουμε συντεταγμένα τα όπλα.
Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι χρειαζόμαστε τελείως διαφορετικούς πολιτικούς από αυτούς που ξέρουμε. Αλλιώς, βουτηγμένοι στα μικροαστικά σκατά μας, θα περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας σαν σκλάβοι περιμένοντας από άλλους να κάνουν για εμάς αυτό που δεν τολμάμε οι ίδιοι. Και μην παραπονεθεί κανείς. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Τίποτα δεν θα αλλάξει διαφορετικά παρά μόνο προς το χειρότερο.
Στην εξουσία πρέπουν πραγματικοί Έλληνες πολεμιστές και πολεμίστριες, νόμιμα εκλεγμένοι και άφοβοι. Και αυτό θα συμβεί όταν και οι πολίτες γίνουν τέτοιοι.
Όπως γράφει και ο Μουσάσι, ο καλύτερος σαμουράϊ όλων των εποχών, στην εισαγωγή τού εγχειριδίου του για τις πολεμικές τέχνες, «Το Βιβλίο Των Πέντε Κύκλων»: ( Η διαφορά μας από τους άλλους )...δεν είναι ότι εμείς ( οι σαμουράϊ ) είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε στη μάχη. Και οι ξυλουργοί, οι αγρότες ή και οι έμποροι μπορεί στις κατάλληλες συνθήκες να το κάνουν. Είναι ότι εμείς είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε γιά την απόκτηση δύναμης. Διά των όπλων και της έλλειψης φόβου του θανάτου, αποκτάμε συνέχεια δύναμη...
Σημείωση ιστολογίου: Μόνο η τελευταία παράγραφος λέει πως κατάφεραν οι Κινέζοι να κρατούν τον πλανήτη από τ' αχαμνά...
Πάμε λίγο να αναλύσουμε περεταίρω πώς φθάσαμε ως εδώ.
Από την στιγμή της εισόδου μας στο Ευρώ άρχισε το εξής φαινόμενο : οι πολίτες ευχαριστημένοι με την ροή φθηνού ρευστού από τις τράπεζες, έπαψαν να νοιάζονται και τόσο πολύ για την συνολική πορεία της χώρας. Βυθισμένοι στην προσωπική τους ευδαιμονία, ζαλισμένοι από τον εντεινόμενο καταναλωτισμό και βγάζοντας τα απωθημένα της πολύχρονης φτώχειας και ανέχειας ρίχτηκαν στο πάρτυ, αφήνοντας τους κυβερνήτες ανεξέλεκτους. Εκείνοι, έχοντας μάθει καλά το μάθημά τους, τους κοίμιζαν δίνοντας τους κάνα δυό, ενώ οι ίδιοι έβγαζαν εκατό και βάλε.
Ο νόμος και τα δικαστήρια έγιναν ένα καθυστερημένο σουρωτήρι και όλες οι εξουσίες συγχωνεύθηκαν σε μία : την εκτελεστική. Όπως ακριβώς τα πρωταθλήματα ποδοσφαίρου ήταν και παραμένουν στημένα και ουδείς τιμωρείται και ουδέν αλλάζει, έτσι ακριβώς και οι πολιτικοί έχουν στήσει ένα πολιτικό σκηνικό το οποίο είναι για τα μάτια του κόσμου και ουδείς τιμωρείται και ουδέν αλλάζει. Το κράτος είναι βιτρίνα του παρακράτους.
Ακόμα χειρότερα το ίδιο ισχύει παγκοσμίως : οι μεγάλοι παγκόσμιοι χρηματοπιστωτικοί οίκοι, οι βιομηχανίες όπλων και οι εταιρείες πετρελαίου, έχουν φτιάξει ένα παιχνίδι το οποίο είναι (καρα)στημένο και ουδείς τιμωρείται και ουδέν αλλάζει (παρότι ξεσκεπάστηκε η απάτη το 2008). Μέσω αυτού του παιχνιδιού ρουφάν όλα τα χρήματα παγκοσμίως.
Καταλαβαίνετε με τι εχθρούς έχουμε να κάνουμε.
Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΗΓΕΤΗ
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η αποκάλυψη του πρώην πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή ότι μόλις έδειξε να εναντιώνεται στις βουλές, προφανώς των Αμερικανών, έγινε στόχος δολοφονίας. Και αυτός τί έκανε ; Φοβήθηκε, έκανε μώκο και ό,τι ήταν δυνατό για να παραδώσει το ταχύτερο την εξουσία στο Γ. Παπανδρέου, πειθήνιο όργανο των διεθνών στοιχηματζήδων και άνθρωπό που ποτέ δεν θα έλεγε «όχι» στην μαμά του, πόσο μάλλον στα πανίσχυρα διεθνή κέντρα λήψης αποφάσεων. Το πιό καλό πιόνι στην σκακιέρα. Με άλλα λόγια ο Κ. Καραμανλής φέρθηκε σαν τον μέσο άνθρωπο.
Γιά να το δούμε λίγο αντίστροφα : εάν ο Καραμανλής έβγαινε και έλεγε στον λαό την αλήθεια και επίσης ότι δεν τον νοιάζει αν θα τον δολοφονήσουν αλλά το συμφέρον της πατρίδας, δεν θα γινόταν ο πιό ένδοξος πρωθυπουργός της Ελλάδας ; Δεν θα είχε από πίσω του όλον τον λαό ; Και δεν θα νομιμοποιείτο να κάνει ακόμα περισσότερα γιά τα εθνικά συμφέροντα ισχυροποιώντας την χώρα ;
Ας το δούμε και αλλιώς. Αν αύριο έβγαινε μιά κυβέρνηση που δεν είχε καμμιά σχέση με τι προϋπάρχουσες και ο πρωθυπουργός της ξεκινούσε να κάνει όλες εκείνες τις μεταρυθμίσεις που υποσχέθηκε στον λαό ΄και ξαφνικά ο πρόεδρος (ένας σοφός, ας πούμε, άνθρωπος) μαθαίνει ότι πρόκειται να τον δολοφονήσουν. Τότε, τα κάνει πάνω του και προσπαθεί απλώς να επιβιώσει. Τι κάναμε ; πάλι μας έχουν στο χέρι. Δεν άλλαξε τίποτα.
Αυτό μας δίνει την απάντηση γιά το τί είδους ηγέτες χρειαζόμαστε.
Χρειαζόμαστε ηγέτες που, έξυπνα, θα είναι έτοιμοι να επιτεθούν. Θα είναι έτοιμοι να οδηγήσουν τους πολίτες και τις δομές του κράτους εναντίον των εχθρών. Που θα ελαχιστοποιήσουν την βία εσωτερικά της χώρας και θα διοχετεύσουν όλη την επιθετικότητα που ασκούμε ο ένας στον άλλον προς τα έξω, σε αυτούς που μας απειλούν : αυτούς που θέλουν να μας πάρουν από τον ορυκτό πλούτο μέχρι τις παραλίες, από ολόκληρα κομάτια της χώρας μέχρι τα λεφτά που θα βγάλουν τα τρισέγγονα μας, αυτούς που θέλουν να μας κάνουν σκλάβους και μετανάστες μέσα στην ίδια μας την χώρα, που μετέτρεψαν την Ελλάδα σε ξένο κράτος γιά τους Έλληνες.
Ακολούθως, χρειαζόμαστε ηγέτες που, παρότι έξυπνοι, δεν θα τους νοιάζει η ζωή τους. Ηγέτες οι οποίοι θα αντιταχθούν σε όλο αυτό το σικέ παιχνίδι με οργάνωση και σύστημα, έτοιμοι να πεθάνουν και να αντικατασταθούν από άλλον ο οποίος είναι και αυτός έτοιμος να πεθάνει.
Και γιά να βρούμε τέτοιους ηγέτες χρειάζεται και μείς να είμαστε ανάλογοι. Χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι να σταματήσουμε να χτυπιόμαστε μεταξύ μας και να συγκροτήσουμε μιά δύναμη επιθετική προς τα έξω και προς τους πραγματικούς εχθρούς μας, τέτοια που να μας φοβούνται. Και σίγουρα, αν όχι να πεθάνουμε, χρειάζεται να είμαστε έτοιμοι να κοπιάσουμε και να διακινδυνεύσουμε. Δεν έχει μόνο ομορφιά η καλοπέραση αλλά και η μάχη. Και χωρίς μάχη δεν έχει καλοπέραση. Και μάχη δεν είναι να φωνάζουμε στους δρόμους. Μάχη είναι να πάρουμε συντεταγμένα τα όπλα.
Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι χρειαζόμαστε τελείως διαφορετικούς πολιτικούς από αυτούς που ξέρουμε. Αλλιώς, βουτηγμένοι στα μικροαστικά σκατά μας, θα περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας σαν σκλάβοι περιμένοντας από άλλους να κάνουν για εμάς αυτό που δεν τολμάμε οι ίδιοι. Και μην παραπονεθεί κανείς. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Τίποτα δεν θα αλλάξει διαφορετικά παρά μόνο προς το χειρότερο.
Στην εξουσία πρέπουν πραγματικοί Έλληνες πολεμιστές και πολεμίστριες, νόμιμα εκλεγμένοι και άφοβοι. Και αυτό θα συμβεί όταν και οι πολίτες γίνουν τέτοιοι.
Όπως γράφει και ο Μουσάσι, ο καλύτερος σαμουράϊ όλων των εποχών, στην εισαγωγή τού εγχειριδίου του για τις πολεμικές τέχνες, «Το Βιβλίο Των Πέντε Κύκλων»: ( Η διαφορά μας από τους άλλους )...δεν είναι ότι εμείς ( οι σαμουράϊ ) είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε στη μάχη. Και οι ξυλουργοί, οι αγρότες ή και οι έμποροι μπορεί στις κατάλληλες συνθήκες να το κάνουν. Είναι ότι εμείς είμαστε έτοιμοι να πεθάνουμε γιά την απόκτηση δύναμης. Διά των όπλων και της έλλειψης φόβου του θανάτου, αποκτάμε συνέχεια δύναμη...
Σημείωση ιστολογίου: Μόνο η τελευταία παράγραφος λέει πως κατάφεραν οι Κινέζοι να κρατούν τον πλανήτη από τ' αχαμνά...
