Ο συνεργάτης του περιοδικού ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ, ο δημοσιογράφος και αμυντικός αναλυτής Ιωάννης Σ. Θεοδωράτος, ανακαλεί στιγμές της οθωμανικής Ιστορίας, οι οποίες μοιάζουν εξαιρετικά επίκαιρες…
Η 28η Σεπτεμβρίου αποτελεί ημέρα εθνικής εορτής για τις Τουρκικές Ναυτικές Δυνάμεις, σε ανάμνηση της νίκης του Οθωμανικού Στόλου το 1538 κατά του Χριστιανικού της «Ιεράς Συμμαχίας» στη Ναυμαχία της Πρέβεζας. Σήμερα 473 χρόνια μετά ο νεοθωμανικός Τουρκικός Στόλος των Ερντογάν-Νταβούτογλου, δείχνει έτοιμος να ακονίσει τα νύχια του και να πλεύσει στην Ανατολική Μεσόγειο για να επιβάλλει τα συμφέροντά του. Μπορεί όμως να το κάνει;
Οι Τούρκοι εορτάζουν πανηγυρικά τη Ναυμαχία της Πρέβεζας διότι ο Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα, ο αρνησίθρησκος Οθωμανός ναύαρχος από την Λέσβο, κατάφερε να εκμεταλλευτεί την αναποφασιστικότητα του αντίπαλου διοικητού Γενοβέζου Αντρέα Ντόρια, που διέθετε υπέρτερο στόλο με καλύτερα πλοία και μεγάλη ισχύ πυρός και ενεργώντας αποφασιστικά να στεφθεί νικητής.
Την Οκτωβρίου 2011 θα τεθεί σε λειτουργία η εξέδρα στο Οικόπεδο 12 και το ημερολόγιο θα δείχνει ότι θα έχουν περάσει μόλις τρεις ημέρες από τους τουρκικούς εορτασμούς. Μέχρι τότε – αν δεν έχει πραγματοποιηθεί κάποια αναπάντεχη εξέλιξη – το Αρχηγείο Ναυτικών Δυνάμεων της Τουρκίας θα έχει προβεί σε συγκέντρωση πλοίων στην Ανατολική Μεσόγειο, ενώ τουρκικά μαχητικά θα έχουν μετασταθμεύσει στην κατεχόμενη Κύπρο και στις προκεχωρημένες αεροπορικές βάσεις που βρίσκονται στο νότιο τμήμα της Μικράς Ασίας.
Η εικόνα θα θυμίζει σκηνικό πριν από πολεμική εμπλοκή και όπως αναμένεται θα οδηγήσει στην κλιμάκωση – από πλευράς λήψεως μέτρων – σε Ελλάδα, Κύπρο και Ισραήλ. Παράλληλα θα ενταθούν οι διπλωματικές διεργασίες με απευθείας ή παρασκηνιακές εμπλοκές και συζητήσεις των ΗΠΑ και της Ρωσίας προς Άγκυρα και Τελ Αβίβ. Τα τουρκικά πολεμικά θα έχουν αποπλεύσει (ήδη η Άγκυρα έχει συγκροτήσει μόνιμη ναυτική δύναμη Μεσογείου) προς την επίμαχη περιοχή, το Ισραηλινό Ναυτικό και η Αεροπορία θα βρίσκονται σε μέγιστη ετοιμότητα και το σκηνικό θα θυμίζει έντονα την κρίση του Οκτωβρίου του 1962 στην Κούβα.
Στόχος των Τούρκων είναι η άσκηση μέγιστης ψυχολογικής-επικοινωνιακής πίεσης στην κοινή γνώμη, καθώς η προοπτική πολεμικής σύγκρουσης στην Ανατολική Μεσόγειο μεταξύ μιας χώρας που είναι μέλος του ΝΑΤΟ, με μιαν άλλη που αποτελεί τον πιο σημαντικό στρατηγικό σύμμαχο των ΗΠΑ στον κόσμο με ισχυρή πιθανότητα εμπλοκής άλλων δύο (Κύπρος, Ελλάδα) αμφοτέρων μελών της ΕΕ και μιας εξ αυτών του ΝΑΤΟ, είναι εκτός της επικρατούσης λογικής ασφάλειας και σταθερότητας.
Η Άγκυρα γνωρίζει ότι Ελλάδα και Κύπρος είναι οι πιο αδύναμοι κρίκοι, ενώ το Ισραήλ μπορεί να κερδίσει πολεμικές δάφνες, αλλά να καταβάλλει τίμημα δημιουργώντας νέους μουσουλμάνους, αυτήν τη φορά μη Άραβες «μάρτυρες», και το κυριότερο να στέψει την Τουρκία στον θρόνο του προστάτη των Αράβων μουσουλμάνων. Η εικόνα των τουρκικών πλοίων που θα δέχονται την επίθεση των Ισραηλινών μαχητικών, θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί συμβολικά ως «νίκη» από το εμπνεόμενο από ισλαμο-μεσσιανισμό επιτελείο των Ερντογάν-Νταβούτογλου, αλλά και από πολυπληθές χαμηλής στάθμης ισλαμικό ακροατήριο της Μέσης Ανατολής. Ας μην λησμονούμε πως η αραβική συντριβή το 1973 (Πόλεμος Γιομ Κιπούρ) εορτάζεται ως νίκη!
Οι ΗΠΑ έχουν ήδη γνώση όλων των πιθανών σεναρίων, καθώς αντιλαμβάνονται ότι οι ευρισκόμενες μακριά από τις βάσεις τους τουρκικές ναυτικές και αεροπορικές δυνάμεις, θα είναι εύκολη «λεία» για τις Ισραηλινές Δυνάμεις Άμυνας. Η Άγκυρα μπλοφάρει ελπίζοντας να επέλθει συμφωνία αναβολής ή διαπραγμάτευση εφ’ όλης της ύλης, αλλά παράλληλα γνωρίζει ότι το «κόστος» από μια τέτοια αποτυχία θα της επιτρέψει να κατακτήσει αυτό που φαίνεται επιθυμούσε κρυφίως τόσα χρόνια το δίδυμο του νεοθωμανισμού, την ανάσταση του νέου τουρκικής έμπνευσης Χαλιφάτου.
Αυτή η πολιτική που μοιάζει με «βομβιστή αυτοκτονίας» και για να μπορέσει να εφαρμοστεί, έπρεπε προηγουμένως να αποκεφαλιστεί η ηγεσία των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, ειδικά του Ναυτικού και της Αεροπορίας, ώστε να φιμωθεί – μέσα στη σύγχυση και στις υποσχέσεις – και να εξαφανιστεί κάθε αντίθετη άποψη. Όμως μια στρατιωτική αεροναυτική πανωλεθρία – γιατί περί αυτού θα πρόκειται – στις θάλασσες νότια της Κύπρου, θα εκληφθεί ως ήττα των Ερντογάν-Νταβούτογλου από την εναπομένουσα πυραμίδα εξουσίας της πάλαι ποτέ ισχυρής στρατιωτικής κεμαλικής κάστας. Η ευκαιρία για αντεκδίκηση θα είναι μοναδική. Ακόμη και οι Κούρδοι αναμένουν με μεγάλο ενδιαφέρον την «συνέπεια» των τουρκικών απειλών.
Ο Μεχμέτ πήρε το όπλο του και ήδη η κλεψύδρα αδειάζει γρήγορα. Οι απόγονοι του Χαϊρεντίν Μπαρμπαρόσα ποντάρουν στον κλονισμό της αποφασιστικότητας των αντιπάλων τους, προσδοκώντας να ενεργήσουν όπως ο Αντρέα Ντόρια στην Πρέβεζα.
Φαίνεται ότι αν αποδειχθεί ότι η πολιτική του εκβιασμού – κατά πάγια τουρκική τακτική – με στόχο την αναβολή των γεωτρήσεων, δεν αποτελεί το βασικό εργαλείο άσκησης πολιτικής της Άγκυρας, τότε πιθανότατα βρισκόμαστε ενώπιον ενός πολύ επικίνδυνου ισλαμο-μεσσιανικού φαινομένου νεοθωμανικού τύπου, με άγνωστες παρενέργειες. Σε κάθε περίπτωση ας είμαστε έτοιμοι για όλα…
