Ένα παγκόσμιο φαινόμενο τις ρίζες του οποίου μπορεί να τις ψάξει κανείς στα έγκατα της οικογενειακής ή πολιτικο-κοινωνικής του βάσης. Στην Ελλάδα οι περισσότεροι έχουμε μάθει στο πιάτο φαΐ της μαμάς. Όλο το φαγητό στο πιάτο, έτοιμο να περιμένει το κάθε πεινασμένο "παιδί" ανεξαρτήτως ηλικίας, είτε αυτό προέρχεται από τη μητέρα είτε από τη σύζυγο.
Αυτή η συνήθεια δυστυχώς επεκτείνεται από το οικογενειακό στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον και καταλήγει να μεταμορφώνεται σε πολιτική στάση. Πάνω σ' αυτή τη βάση επένδυσαν και οι κυβερνήσεις της μεταπολιτεύσεως και δημιουργήθηκε ο αχανής δημόσιος τομέας. Μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, το μεροκάματο να πέφτει και σε πολλές περιπτώσεις δίχως να κινεί κάποιος το δαχτυλάκι του. Όλα στο πιάτο!
Και να που φτάσαμε ως χώρα!
Δεν αφήνω στο απυρόβλητο ούτε την παιδεία, η οποία ακολούθησε κι αυτή μια πτωτική πορεία της τάσης "αποστήθισέ τα όπως ακριβώς τα βλέπεις". Αποτέλεσμα αυτού; Ο αφανισμός της κριτικής και της επαγωγικής σκέψης. Όλα εισέρχονται στη μία και μοναδική κατηγορία που ονομάζουμε "πιάτο". Είναι κι αυτός ένας λόγος που αντί για "evolution" (εξέλιξη) που θα έπρεπε λογικά να έχουμε ως ανθρωπότητα, έχουμε μία κατάσταση "de-evolution". Μία αντ-εξέλιξη που μας επιστρέφει σε μία νέα μορφή ύπαρξης, τη παπαγαλοπιθηκίαση. Παπαγαλίζουμε αυτά που λένε οι "μεγάλοι" των media ή του κυριάρχου συστήματος και πηθικίζουμε πάνω στην αδυναμία μας να θέσουμε σε λειτουργία μία κριτική, συνετή και ανεξάρτητη από δογματισμούς σκέψη. Περιμένουμε με αυτή την τάση να πολεμήσουμε τη Νέα Τάξη Πραγμάτων; Όποιος/όποια το πιστεύει αυτό, ας κλείσει αυτή την ιστοσελίδα κι ας ανοίξει την τηλεόραση για να νιώσει "σαν το σπίτι" του/της.
Διότι το παν για την ελευθερία και τονίζω την λέξη ΠΑΝ, είναι η ανεξαρτησία. Ατομική ανεξαρτησία. Και αμέσως μετά η προσαρμοστικότητα. Κατ' επέκταση, ανεξαρτησία ΔΕ μπορεί να υπάρξει δίχως προσαρμοστικότητα.
Εξηγούμαι:
Έστω ότι έχουμε μάθει σ' έναν τρόπο ζωής (κάποιοι έχουν μάθει σ' έναν άλλο). Σπιτικό φαγητό, στέγη, τηλεόραση, οικογένεια και ου τω καθ' εξής. Εάν ξαφνικά για τον άλφα ή βήτα λόγο, όλα αυτά πάψουν, δίχως να συμβεί -ας πούμε- κάτι τραγικό. Πόσο εύκολα και άμεσα μπορεί κάποιος να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες; Πόσο εύκολα μπορεί ν' ανταπεξέλθει στις νέες προκλήσεις;
Η απάντηση που θα δώσουν ΟΛΟΙ, κινείται στο πλαίσιο του: "εάν φύγουμε για μετανάστες στο εξωτερικό, χρειάζεται προσαρμοστικότητα". Συμφωνώ. Αλλά αυτό αποτελεί συνειδητή επιλογή αλλαγής περιβάλλοντος λόγω ανωτέρας βίας. Ας διαφοροποιήσω το ερώτημα: "Μπορείς να δημιουργήσεις στο μυαλό σου αυτές τις συνθήκες τη στιγμή που μένεις με την οικογένειά σου"; Τι εννοώ; Δύνασαι ανά πάσα στιγμή να φτιάξεις μόνος/η σου φαγητό ακόμη κι αν μένεις με τη μητέρα ή σύζυγο που μαγειρεύει; Δύνασαι ανά πάσα στιγμή να διαχειριστείς πάθη και συνήθειες σα να μην υπήρξαν ποτέ (πχ αλκοόλ ή κάπνισμα); Αν ναι, τότε είσαι άνθρωπος προσαρμοστικός και κατ' επέκταση ανεξάρτητος διότι δε δεσμεύεσαι από καμία -παθολογική- αλυσίδα. Εκεί βρίσκεται και το θεμέλιο της απόλυτης ελευθέρωσης. Διότι ελευθερία δεν είναι η δυνατότητα να εξαντλούμε το χρόνο μας προς όφελος των παθών μας. Εκεί απλά αλλάζουμε αφέντες υπό τις διαταγές ενός υποσυνείδητου επικυρίαρχου, είτε αυτό λέγεται ποδόσφαιρο, είτε καπνίζειν... η εν τέλει οτιδήποτε μπορεί να χαρακτηριστεί ως "αδυναμία" μας.
Υπόψη, μη μπλέκουμε τα πάθη με τις φυσικές μας τάσεις. Μία λατρεία προς τα μαθηματικά και την εξέλιξη της γνώσεώς της δεν αποτελεί πάθος, αποτελεί δύναμη. Ας χρησιμοποιούμε τις λέξεις βάσει του πραγματικού τους ορισμού και όχι της εκάστοτε "μετάλλαξης" που κυκλοφορεί στην... αγορά.
Βάσει της απλής επαγωγικής σκέψης, πόσοι είμαστε ελευθεροι, ανεξάρτητοι; Πολύ λίγοι. Πραγματικά ελεύθεροι; Κανένας.
Έχουμε μεγαλώσει με τη λογική "όλα στο πιάτο". Αυτή ήταν, είναι και θα είναι η Αχίλλειος πτέρνα μας. Αναμασάμε τροφή, ακόμη και σάπια, γιατί πολλοί από εμάς δε μπαίνουν στο κόπο να δούνε τι είναι αυτό που βάζουν στο "στόμα" τους. Κατά τον ίδιο τρόπο, πολλοί από εμάς αγνοούμε τι είναι αυτό που βάζουμε στο μυαλό μας. Κι αν αυτό συμφωνεί με τα δογματικά μας πιστεύω, είναι η καλύτερή μας! Ουέ κι αλίμονο σε οποιαδήποτε διαφορετική φωνή. Δεν ομιλώ για άκρα. Δε θα πάω να κολυμπήσω με τον πεινασμένο καρχαρία γιατί θέλω "να πιω καφέ" μαζί του. Αυτό είναι παραλογισμός! Μιλώ για λογική, για σύνεση.
Η "λογική" πλέον του "έτοιμα στο πιάτο" δε δημιουργεί ανθρώπους. Δημιουργεί αντίγραφα. Δημιουργεί ρομπότ. Δημιουργεί δίποδα δίχως ουσία. Δημιουργεί κουκούλια δίχως ψυχή. Θεωρείτε ότι βρίσκεστε σε καλύτερη μοίρα; Ότι αυτά δε σας αγγίζουν; Ότι γνωρίζετε την αλήθεια; Εαν οι καταφατικές απαντήσεις σας συμπεριλαμβάνουν ειδικά τα δύο τελευταία ερωτήματα, τότε χάνετε το παιχνίδι πριν καν ξεκινήσετε.
Το ενθαρρυντικό είναι πως κάποια πράγματα, είτε μέσω επιλογής, είτε μέσω ανάγκης (στην ανάγκη και οι θεοί πείθοται), αρχίζουν ν' αλλάζουν. Ίσως λιγάκι βεβιασμένα, αλλά αλλάζουν. Οι καιροί κινούνται ταχύτατα.
Γι' αυτό το λόγο οφείλω να παραδεχτώ μία μικρή μερίδα του Ελληνικού λαού που πήρε κομμάτι της ενημέρωσης πάνω του και να ευχαριστήσω μια ακόμη μικρότερη αλλά επίλεκτη μερίδα, η οποία λαμβάνει ακόμη και ρίσκα για να μπορέσουν οι υπόλοιποι από εμάς να "προλαβαίνουμε" (κατά προσωπική επιλογή) το αύριο.
Έχουμε αρκετούς αφυπνισμένους αλλά ακόμη πάσχουμε από συνειδητοποιημένους ανθρώπους. Δε φτάνει να γνωρίζουμε ότι κάτι πάει στραβά, πρέπει να μάθουμε προς τα που θα διαβούμε. Και αυτό επιτυγχάνεται μέσω της ελεύθερης, ανεξάρτης έρευνας. Η μάχη σήμερον ημέραν γίνεται για την κυριαρχία του νου.
Ποια η επιλογή σου;
Η εύκολη οδός του "όλα στο πιάτο"; (μπλε χάπι) ή
Η δύσκολη οδός της απολύτου ελευθέρωσης; (κόκκινο χάπι)
Εμείς, ως Έλληνες περιμένουμε. Η Νέα Τάξη βιάζεται.
- Αδράστεια
