Κανένας όμως δεν είχε προβλέψει πως ο θάνατος θα έρχονταν τόσο γρήγορα. Βέβαια, το τελευταίο διάστημα, πολλοί το κατάλαβαν. Χάρη σε διάφορα γεγονότα, συνειδητοποιήσαμε ότι η κινεζική εισβολή δεν είναι μια μακρινή πιθανότητα, αλλά συμβαίνει ήδη.
Το περασμένο Φεβρουάριο το ABC News ανέφερε ότι όλα τα αμερικανικού στυλ σουβενίρ κλπ που πωλούνται στο ινστιτούτο Smithsonian κατασκευάζονται στη Κίνα.
Αργότερα, έγινε γνωστό ότι η νέα γέφυρα του Κόλπου του San Francisco, θα εισαχθεί από τη Κίνα.
Και τέλος, αποκαλύφτηκε πως ο Δήμος της Νέας Υόρκης ανέθεσε μια σειρά από κατασκευαστικές εργασίες, και εργασίες αποκατάστασης υποδομών, σε κινεζικές κρατικές εταιρίες.
Όσο όμως εντυπωσιακά κι αν είναι τα παραπάνω, το κερασάκι στη τούρτα ήρθε με την αποκάλυψη ότι το νέο μνημείο προς τιμήν του Martin Luther King στη Ουάσιγκτον, σχεδιάστηκε από Κινέζο δημόσιο υπάλληλο γλύπτη, και συναρμολογήθηκε από χαμηλά αμειβόμενους Κινέζους εργάτες.
Όλα αυτά ανησυχούν τον μέσο Αμερικάνο. Γεγονός είναι, ότι όταν έχουμε ένα μνημείο προς τιμήν κάποιου που πολέμησε τα μεροκάματα πείνας, και πέθανε υποστηρίζοντας την απεργία του συνδικάτου των καθαριστών, να κατασκευάζεται από Κινέζους δουλοπάροικους, που όμως δεν δικαιούνται συνδικαλιστικής εκπροσώπησης, τότε σίγουρα έχουμε πρόβλημα.
Ποιο ακριβώς όμως είναι αυτό το πρόβλημα;
Οι ξενοφοβικοί θα μας πουν ότι η ανάδυση της Κίνας απειλεί την αμερικανική παγκόσμια πολιτισμική ηγεμονία, και μας υπόσχεται δύσκολους καιρούς, αναγκάζοντας όλους μας να μάθουμε κινέζικα, και να χρησιμοποιούμε ξυλάκια στο φαγητό.
Αυτό όμως δεν είναι παρά μια παραπλανημένη δημαγωγία, που απλά μας αποπροσανατολίζει από το να κοιταχτούμε στο καθρέφτη. Η κρίση είναι δημιούργημα δικό μας. Παρά τους φόβους μιας εξωτερικής εισβολής, το πραγματικό πρόβλημα έγκειται στο γεγονός ότι η Αμερική δεν μπορεί, ή δεν θέλει να επενδύσει στο μέλλον της.
Αυτό γίνεται πιο φανερό, και πιο σοκαριστικό, στη κυβέρνηση των ΗΠΑ. Σε αντίθεση με τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, που το μόνο που τις νοιάζει είναι η μεγιστοποίηση του κέρδους των μετόχων τους, η πολιτική της κυβέρνησης υποτίθεται πως είναι το καλό της χώρας. Σε αυτήν όμως τη χρυσή εποχή του μεγάλου κεφαλαίου στην οποία ζούμε, οι πολυεθνικές έχουν αγοράσει τους πολιτικούς, με αποτέλεσμα να μην ισχύει το αυτονόητο, και μάλιστα σε μια εποχή τρομερής ανεργίας.
Οι Δήμοι δίνουν τα έργα σε ξένους, οι πολιτικοί χαλαρώνουν τους νόμους που ενισχύουν την αμερικανική οικονομία, και οι πρόεδροι υποστηρίζουν πολιτικές που θέλουν τις επιχειρήσεις να στέλνουν τις θέσεις εργασίας σε ξένες χώρες.
Έτσι φτάσαμε στο σημείο τα αμερικανικά ενθύμια να κατασκευάζονται σε κινεζικά εργοστάσια, τα αμερικανικά οικόπεδα να πωλούνται σε Κινέζους επενδυτές, και τα μνημεία ηρώων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να φτιάχνονται από σύγχρονους δούλους.
Η αιτιολογία για τα παραπάνω, που προσφέρουν οι διεφθαρμένοι πολιτικοί, είναι ότι οι Αμερικανοί δεν θέλουν τις δουλειές που θα μπορούσαν να υπάρχουν, αν οι ίδιοι έδιναν προτεραιότητα στις εσωτερικές επενδύσεις. Πρόσφατα, ο εκπρόσωπος εμπορίου του Λευκού Οίκου ισχυρίστηκε πως δεν θα πρέπει να ανησυχούμε για θέσεις εργασίας οι οποίες «φτιάχνουν πράγματα που όμως δεν θέλουμε να φτιάχνονται στην Αμερική. Φτηνά δηλαδή προϊόντα, που δεν προϋποθέτουν εξειδικευμένο προσωπικό».
Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική. Εκατομμύρια άνεργοι Αμερικάνοι ζητούν απεγνωσμένα οποιοδήποτε ίχνος οικονομικού πατριωτισμού, που θα τους έδινε μια δουλειά. Το πολιτικό σύστημα όμως δεν στηρίζει τον πατριωτισμό. Βασίζεται στη παραπλάνηση.
